Lecz się kobieto!

Julia.
Py­tałam kiedyś siebie „dlacze­go wydaje mi się , że go znam ?”. Widziałam codzien­nie je­go twarz. Mi­jaliśmy się każde­go dnia w tym sa­mym miej­scu. W drodze do szkół. On do­jeżdżał, ja chodziłam do małego pob­liskiego uniwersytetu. Przez dłuższy czas na­wet nie znałam je­go imienia.
 Spoglądałam na niego po kry­jomu. Tworzyłam so­bie w głowie różne ob­ra­zy z nim związa­ne. Był moim wyzwaniem. Marzyłam o tym by kiedyś usłyszeć je­go głos i dowiedzieć się kim jest.Wydawał mi się bardzo znajomy.
Poprosiłam Chaza , żeby wysadził mnie dokładnie w tym samym miejscu co wtedy i o tej samej godzinie.
Miałam nadzieję , że zobaczę tego chłopaka jeszcze raz.
Stał tam. Widziałam jak wstaje z ławki , po czym znów na nią siada. Przyglądał się mi przez pewien czas po czym się uśmiechnął. I wtedy zawalił się mój świat..
Nie wiem czy to przez­nacze­nie czy przy­padek spra­wił, że go poznałam, ale wiem, że spot­kałam chłopaka za cenę które­go ocean łez wylałam.
Odżyłam i tak mi byłoz tym dob­rze. Ty­le cza­su próbo­wałam wszystko ułożyć, ale jeśli próbu­jesz na siłę do­paso­wać nogę z krzesła do fo­telu, nie ma szan­sy żeby to pa­sowało, żeby to wyt­rzy­mało. Brakowało mi kogoś. Ale znalazłam kogoś.
I wtedy kiedy już kogoś takiego poznałam zjawia się ON.
Patrzyłam cały czas na niego czując  ból w brzuchu.
To nie mógł być on. Minęło tyle lat , dokładnie 4 odkąd go nie widziałam , mogłam już zapomnieć jak on wygląda a teraz po prostu coś mi się pomieszało. Ale dlaczego czuję , ze to ktoś bliski.
Zdecydowałam , że podejdę do niego.
Przeszłam parę kroków w jego stronę , po czym chciałam zawrócić ale nie mogłam. Jedna noga chciała iść w przód a druga w tył.
Przez to wszystko wywaliłam się a wraz ze mną cała sterta papierów.
Chłopak pośpiesznie wstał z ławki , chciał do mnie podejść tak jakby chciał mi pomóc ale w ostateczności się powstrzymał.
I wtedy znów mnie olśniło. Przed chwilą powtórzyła się akcja z przed czterech lat. Wszystko wróciło. Wszystko! Boże dlaczego! Tyle lat próbowałam ułożyć sobie życie bez niego i właśnie kiedy jestem na etapie "zapomniałam jest wspaniale" on powraca. Skąd on w ogóle do cholery wiedział gdzie ja jestem!
To wszystko mnie przerosło. Nadal siedząc na chodniku , skuliłam się w kulkę i zaczęłam po cichu płakać.
Nazywajcie mnie beksą lub kim tam chcecie , tak .. jestem wrażliwa.
-Ej.. -usłyszałam ten głos. Wcale się nie zmienił. Ten sam , przecudny męski głos ale za to głos tępego idioty-nie płacz. Pomóc ci w czymś?-powiedział kucając przy mnie.
Znany mi wcześniej ból brzucha wrócił a serce biło jak oszalałe.
-Odejdź!-wrzasnęłam nie kontrolując się.
-Sory , ale o co tobie chodzi?-spytał zdziwiony-chciałem tylko tobie pomóc ale , jeżeli masz jakiś problem to raczej zgodzę się z tym stwierdzeniem , żeby nie pomagać nieznajomym.
O ludzie! On mnie nie pamięta.
Wytarłam łzę , spływającą po moim policzku po czym odwróciłam się w jego stronę.
Te same błękitne oczy. Ten sam uśmiech. Ta sama fryzura. Ale niestety ten sam charakter.
Patrzyliśmy na siebie przez jakiś czas kiedy ten westchnął i zaczął.
-Julia.. słuchaj..
O w dupe! Czyli jednak mnie pamięta..
-Nie!-przerwałam mu- skąd ty się do cholery tu wziąłeś.?
-Julia..-zaczął cicho- przepraszam.
-Że co? Ty sobie debilu jaja ze mnie robisz prawda? Przepraszam?-prychnęłam-czy wiesz, ja­kie to uczu­cie, gdy ktoś zdej­muję Ci opaskę z oczu, a Ty dos­trze­gasz swoją naiw­ność? Przychodzi czas, wspa­niały dzień lip­co­wy, w którym do­wiadu­jesz się, że ktoś przez tak długi czas Tobą ma­nipu­luje, gra i oszu­kuje, a Ty nicze­go nie zauważyłeś jak dotąd... Wiesz jak wte­dy wnętrze się czu­je? Gdy widzisz wreszcie, że Twój "ideał", który był całym Twoim światem - głośno się śmieje, bo zro­bił z Ciebie szmatę? Ja­kie to uczu­cie, gdy wychodzi na jaw je­go kłam­li­we "kocha­nie" ?-wreszcie wyrzuciłam to z siebie.
-Posłuchaj..-zaczął ale mu przerwałam
-Nie będę cię słuchać!-wrzasnęłam i dopiero wtedy się zdenerwował
-Lecz się kobieto! Ty się lecz! Manipuluję? Jak ja kurwa niby tobą manipulowałem! No jak ? Nigdy się z tobą nie przespałem ? Nie wzięłaś tego idiotko pod uwagę? Byłem tam cały czas z tobą! Nigdy cię nie zdradziłem! Posłuchałaś tego idioty Harrego , ale mi nawet nie dałaś się wytłumaczyć! Czy pomyślałaś chociaż przez chwilę jak ja się czułem?. Przez te cholerne pieprzone cztery lata o niczym innym nie mogłem myśleć!-Krzyknął- Tak przyznaję miałaś być jedną z tych dziewczyn , ale zrozum, że nią nie byłaś! Pokochałem cię ,ale ty najwyraźniej nie pokochałaś mnie na tyle , żeby dać mi dojść do słowa.
Zatkało mnie.
Wielka gula stanęła mi w gardle. Nie mogłam nic wykrztusić.
-Tsaa-prychnął-A teraz mnie ignoruj-wstał-proszę bardzo!-machnął rękoma i ruszył w przeciwną stronę.
-Nie!-krzyknęłam wstając , Niall odwrócił się w moją stronę-To znaczy.. -westchnęłam- to wszystko i tak niczego nie zmieni.. Po co wracać do czegoś co było tak dawno?
-Masz racje. Po co wracać do czegoś co było dawno , niech zostanie tak jak jest. Do widzenia Pani.
Powiedział obojętnie machając ręką w moją stronę po czym włożył ręce w tylne kieszenie i ruszył w przeciwną stronę.
_________________________________________________________________

Hi!
Już 2 rozdział 2 części tego opowiadania. Też krótki , ale będę właśnie takie dodawała ale za to o wiele częściej. Mam nadzieję że się podoba.
Wohoho Czyżby Niall zrezygnował?
Jak się Julia czuje?
I po tylu latach nie widzenia się wreszcie ze sobą gadali! *_*
Nulia *_* ♥♥♥
Niall+ Julia= Nulia 
Kocham was i prosze o komentarze , bo jak będzie więcej to nie co 2 dni ale codziennie będę dodawać :)
Pozdrawiam