Wróciłaś do mnie

I teraz znowu mam cię stracić? Nie na cztery lata ale na zawsze? Nie błagam! Nie opuszczaj mnie.

-Przepraszam bardzo-ktoś szturchnął mnie w ramię-musi pani już wyjść , za chwilę Pan Horan będzie miał drugą operację-odwróciłam się i zobaczyłam wysokiego mężczyznę gdzieś tak w wieku 50 lat. Miał na sobię biały fartuch więc prawdopodobnie był lekarzem.

-Tak , przepraszam-powiedziałam wstając powoli z białego plastikowego krzesła , który stał przy łóżku Nialla. Szybko przetarłam łzy rękawem od długiej szarej i już bardzo rościągniętej koszulki. Doktor nie odezwał się tylko lekko skinął głową po czym wyszedł z pokoju.

Odwróciłam się , żeby spojrzeć na chłopaka. Podeszłam do niego , schyliłam się i odgarnęłam jego blond grzywkę , która opadała mu na czoło po czym przycisnęłam tam swoje usta. Był taki zimny.

-Kocham cię -szepnęłam odsuwając się od niego.

Skierowałam się w stronę drzwi i wyszłam.

Przez całą drogę do samochodu cała się trzęsłam. Nie wiedziałam co mam teraz zrobić. Zostałam sama na tym świecie. Rodzice? Pokłóciłam się z nimi jakieś 3 lata temu. Nawet już nie pamiętam dlaczego. Kiedy tylko skończyłam 18 lat wyjechałam tutaj , poznałam Chaza i ułożyłam swoje życie od nowa. Teraz nie mam też Chaza , ale tego nie żałuję. Był skończonym dupkiem. Przyjaciele? Zostawiłam ich razem z moim wyjazdem. Nie gadałam z moją najlepszą przyjaciółką już od ponad 3 lat. Teraz pewnie już byłą przyjaciółką. Jaka ja jestem samolubna  , ona mi nic nie zrobiła a ja ją zostawiłam. Łzy ponownie zaczęły cisnąć mi się do oczu.

Kiedy znalazłam się przy aucie , wyjęłam kluczyk z torebki , próbując wsadzić go do drzwi.Było to bardzo dla mnie trudne , ponieważ moja ręka cały czas się trzęsła , nie ważne jak bardzo próbowałam żeby tego nie robiła. Kiedy już udało mi się wejść do samochodu , oparłam się o siedzenie i spojrzałam na sufit. Wzięłam trzy głębokie oddechy ,żeby choć odrobinę się uspokoić. Po dłużej chwili udało mi się opanować swoje szlochanie. Sięgnęłam po swoją torebkę i wyjęłam z niej swój telefon. Szybka mojego białego Iphona była trochę potłuczona , ale nie przeszkadzało mi to za bardzo. Miałam potrzebę porozmawiania z kimś. Musiałam wyżalić się. Cztery lata byłam zamknięta w sobie. 

Zaczęłam przeglądać wszystkie swoje kontakty ,ale nie było w nich nikogo komu ufałam. Kiedy już zrezygnowana chciałam odłożyć swój telefon , zauważyłam numer , który był podpisany "LovleyKitty".

Był to "user" Alice wszędzie. Bardzo lubiła kiedy ją się tak nazywało.

Bardzo chciałam do niej zadzwonić , ale szansa , że ma nadal taki sam numer jak wtedy jest jak jeden do miliona.

Ale co mi zaszkodzi?

Wzięłam głęboki wdech i wydech , po czym kliknęłam zieloną słuchawkę.

Czekałam , ale nikt nie odbierał. Po krótkim sygnale odezwała się skrzynka pocztowa:

-"Cześć tu Alice , teraz nie mogę odebrać zapewne dobrze się bawię*śmiech* albo spędzam czas z moją przyjaciółką i chłopakiem więc jeżeli to coś ważnego to zostaw wiadomość. Pa!" 

-Hej tutaj Julia. Nie wiem czy mnie jeszcze pamiętasz. Naprawdę potrzebuję cię -szepnęłam do komórki dławiąc się łzami-przepraszam za wszystko , cały świat mi się wali , a ja nie wiem co zrobić. Wiem , że po tylu latach możesz mnie nienawidzić i to głupie , że tak po prostu się do ciebie teraz odzywam , ale -zaczęłam chichotać przez płacz- zawsze byłam nienormalna. Przed wyjazdem zostawiłam ci kopertę , tam jest mój adres. Kocham cię.-powiedziałam po czym się wyłączyłam. 

                                                                       ******

Alice:

-Widzimy się jutro!-krzyknęłam do Chantel ostatni raz do niej machając, po czym weszłam do swojego mieszkania.

-Cholera ale jestem zmęczona-powiedziałam sama do siebie po czym skoczyłam na łóżko i się na nim położyłam. Spojrzałam na szafkę przy łóżku , na której leżała moja komórka. Chwyciłam ją  a z szuflady wyjęłam białe słuchawki. Jak zwykle były pokręcone. Nienawidzę tego.

Odblokowałam swój telefon , gotowa włączyć moje ulubione piosenki , kiedy zauważyłam nie odebrane połączenie oraz nową wiadomość głosową.

"Julia"

Moje serce zaczęło bić mocniej , a palce od razu kliknęły , żeby odsłuchać wiadomość.

"Hej tutaj Julia. Nie wiem czy mnie jeszcze pamiętasz. Naprawdę potrzebuję cię .Przepraszam za wszystko , cały świat mi się wali , a ja nie wiem co zrobić. Wiem , że po tylu latach możesz mnie nienawidzić i to głupie , że tak po prostu się do ciebie teraz odzywam , ale zawsze byłam nienormalna. Przed wyjazdem zostawiłam ci kopertę , tam jest mój adres. Kocham cię"

Nadal miałam tą kopertę , ale nigdy jej nie otworzyłam.

-Czas najwyższy- szepnęłam do siebie i udałam się po kopertę.

                                                                           *******

Tydzień po tej sytuacji znalazłam się w Nowym Yorku. Widziałam ją raz.Potem dzwoniłam do Juli , ale ona nie dawała odznak życia.

Dasz radę - po­wie­działam głębo­ko wierząc, że kto, jak nie ona po­radzi so­bie z tą sy­tuacją?

Wie­działam, że jest jej trud­no. Po raz pier­wszy w życiu widziałam ją w ta­kim sta­nie. Przez kil­ka dni nie da­wała zna­ku życia. Ni­komu. Więc pos­ta­nowiłam za­pukać do jej drzwi. 

Nikt nie ot­wierał. Czując, że coś jest nie tak w przypływie nadziei złapałam za klamkę. O dzi­wo drzwi nie były zam­knięte. Wchodząc do do­mu Julki przez ple­cy przeszły mi dreszcze. At­mosfe­ra bo­wiem, ja­ka tam pa­nowała nie wróżyła nic dob­re­go. Lus­tro, które nieg­dyś zdo­biło ko­rytarz, dziś oz­da­biało je­dynie podłogę mi­liona­mi roz­trzas­ka­nych ka­wałków. Książki, które zaz­wyczaj leżały poukłada­ne na półkach, te­raz można było zna­leźć w każdym kącie, gdzienieg­dzie zos­tały na­wet wyr­wa­ne kar­tki.

Ser­ce przyśpie­szyło swój rytm. Przez myśli przeszły mi naj­straszliw­sze sce­nariu­sze. Szepnęłam wte­dy do siebie: 

-Co tu do cho­lery się stało?

I wte­dy też usłyszałam jej cichy płacz. Była w sa­lonie. Sie­działa sku­lona w kącie z masą chus­teczek hi­gienicznych. Wyglądała, jak siedem nie­szczęść. Oczy za­puchnięte od płaczu, czer­wo­ny nos, roz­wichrzo­ne w każdą stronę włosy, spięte by­le jak spinką. Na so­bie miała sta­ry swe­ter i jean­sy. Obok niej leżała paczka pa­pierosów i za­pełniona po­piel­niczka.

-Przyszłaś - po­wie­działa cicho, za­palając ko­lej­ne­go pa­piero­sa. Dym uno­sił się nad nią niczym mgła. Mie­szał ze łza­mi i roz­paczą, jaką dos­trzegłam w jej oczach.

Wzięłam głębo­ki od­dech. Pat­rząc tak na nią, nie widziałam, co mam zro­bić. Bałam się. Może nie ty­le jej, że mogłaby mi w przypływie ja­kiejś fu­rii zro­bić krzywdę, a tych emoc­ji, które tłumiła w so­bie. Ona jest ty­pem Zo­si Sa­mosi. Nie odzy­wała się do ni­kogo, wierząc, że sa­ma pot­ra­fi upo­rać się z sy­tuacją, w ja­kiej się zna­lazła. Cza­sami zaz­drościłam jej tej sa­modziel­ności. Wiary we włas­ne siły , ale teraz sama się przyznała ,że mnie potrzebuję.

-Co się stało? Tyl­ko nie mów, że nic, bo nie jes­tem, aż tak śle­pa. - zga­siła pa­piero­sa i spoglądała na mnie przez dłuższą chwilę, po czym zaczęła mówić:

-Mógł zginąć. Cho­lera wie­działam, że tak będzie. Tyl­ko sądziłam, że nie z mojego ale z in­ne­go po­wodu. Mam za­jebiście trud­ny cha­rak­ter. Mój pe­symizm by­wa zabójczy. Mógł odejść odemnie za to , a nie dla mnie. .- i znów zaczęła płakać. 

W tam­tej chwi­li poz­nałam inną Julię. Zo­baczyłam, że mi­mo tej siły jaką nieg­dyś wy­rażała jej twarz, zbu­dowa­na jest ona z kruche­go ma­teriału. 

-Wszystko będzie dobrze-szepnęłam do niej , przytulając ją do siebie. Odwzajemniła uścisk.

-Dziękuję , że jesteś-zaszlochała.-Ja..-zaczęła ale przerwał jej dzwonek od telefonu.Powoli chwyciła komórę po czym ją odebrała.

-Halo?-szepnęła.

-Tutaj Pan. Robertson , dzwonimy w sprawie pani chłopaka. -udało mi się tylko początek usłyszeć. Chciałam coś jeszcze , ale nie dane było mi , ponieważ Julia upuściła swój telefon , po czym spojrzała na mnie z największym bólem w jej oczach jaki w życiu widziałam.

__________________________________________________________

Hej , później wszystko sprawdzę jestem mega zmęczona , przepraszam , że nie dodawałam , ale nie będę jeżeli nie będzie komentarzy , bo to żadna frajda pisać dla siebie lecz dla innych.

Kocham was:)

Ask Bloga JKTJNZ :)