Rozdział 15

Rozdział 15
Nie mam ochoty iść , do szkoły. 
Nie chcę schodzić na dół.
On.. On to zrobił. Niby dla mojego dobra .. tak? O nie! On to robi specjalnie! 
Dlaczego...?
Na początku rozkochuje w sobie dziewczynę , a potem udaję ,że nigdy nic się nie stało? Uzasadnia to tym ,że to niby dla mojego dobra?
Lepsze to.. niż .. sami wiecie co..
Minął tydzień , Niall od tamtej rozmowy nie odezwał się do dziewczyny ani słowem. Julia próbowała nieskończenie wiele razy , porozmawiać z blondynem , a ten wyniośle cały czas ją ignorował.
Wiecie jaki to ból? Ja go kocham. A on mnie ignoruje.
Dziś miał być kolejny dzień w szkole , brunetka pogorszyła się z ocen , cały czas ma w głowie tylko jego.
Nie miała zamiaru iść do szkoły.

Mama Julii poszła na górę , ją obudzić.
-Córeczko.. wstawiaj już! Za 20 minut szkoła.
-Mamoo.. -powiedziała bardzo zmęczona Julia- źle się czuję .. mogę dzisiaj nie iść ?
-Źle się czujesz?- zakpiła mama- oj moja droga , widzę ,że wszystko w porządku. Ruszaj się i do szkoły!.
Jednak nie widzisz.
Dziewczyna leniwie wstała i poszła się ubrać , nie szykowała się za bardzo. Nie obchodziło już ją to jak wygląda.
 Nie chciała zjeść  śniadania co bardzo zdziwiło jej rodzicielkę , która wiedząc ,że może być to "podstęp" nie zareagowała.
Dziewczyna wyszła z domu . Wcale nie zamierzała iść do szkoły. Poszła w przeciwnym kierunku. Szła przed siebie , nawet nie wiedząc gdzie.
 Nie wiedziała dlaczego , ale odwróciła głowę w przeciwnej stronie , tylko po to żeby spojrzeć na dom Horana. Pech chciał ,że chłopak właśnie wtedy wychodził z domu.
Kurde i po co mi to było.
Brunetka szybko odwróciła głowę , po czym założyła na siebie kaptur z pod którego i tak wystawały długie włosy , tylko po to żeby jej nie zauważył.
-Ej ! -usłyszała za sobą krzyk, wiedziała do kogo on należy , do osoby od której jest uzależniona...-Coś ci się pokręciło , w drugą stronę jest szkoła.
Julia nie odpowiedziała tylko przyspieszyła.
Po co on w ogóle się do mnie odzywał. 
Tak nagle? 
Chłopak widząc to rzucił plecak na schody swojego domu i pognał za dziewczyną.
Dziewczyno nie idź tam! Błagam. Muszę ją dogonić.
Zielonooka widząc ,że chłopak za nią biegnie , przyspieszyła na tyle ile mogła , jednak chłopak był szybszy.
Złapał ją z całej siły za nadgarstek , po czym go ścisnął.
-Gdzie tu kurwa idziesz?-warknął zdyszany chłopak.
Dziewczyna przeraziła się. Przez chwilę nie mogła nic odpowiedzieć.Wielka gula stanęła jej w gardle.
Spuściła głowę , nie chcąc patrzeć na oczy Nialla.
-A od kiedy cię to obchodzi?- spytała cicho dławiąc się powietrzem.
-Kurde! Czy ty wiesz co tu w ogóle jest!?- krzyknął po czym szybko skarcił się za to co powiedział w myślach.
Fuck! Po co to powiedziałem!.
-A co może być!?!? - wrzasnęła , już nie kontrolując samej siebie- pierdol się! - dodała cicho wyszparpując swoją rękę z dłoni Horana.
-Nie chcesz mnie słuchać ? To nie! Tobie się oberwie!- powiedział z udawaną obojętnością , po czym ruszył w stronę swojego domu.
Dziewczyna nie panując nad emocjami. Wzięła kamień po czym próbowała w niego wycelować. Jednak była za daleko.
Wiecie jakie to uczucie? Kochać i nienawidzić jednocześnie?
Julia nie zważając na to co powiedział , chłopak udała się w stronę baru na najbliższej uliczce.
Siedziała tam aż do wieczora , a nawet później. Próbowała o tych "głupotach" zapomnieć.
Julia:

Przemierzałam długą, skąpaną w ciemności ulicę. Panowała zadziwiająca, nieco przerażająca cisza, a powietrze wokół mnie gęstniało z każdym dźwiękiem, który odbijał się echem po pustej przestrzeni. Dokładnie słyszałam głośne bicie swojego serca, przyspieszające z każdym pokonanym metrem i każdym postawionym krokiem. Moje ręce zaczynały się trząść i zaciskać na cienkim materiale kurtki. Nie mam pojęcia, co mi odbiło, by nie zadzwonić po kogoś i wracać do domu samotnie, bez powiedzenia komukolwiek, dokąd idę. Teraz naprawdę żałowałam własnej głupoty, bo zaczynało ogarniać mnie przerażenie. Było cicho. Za cicho.

I wtedy zobaczyłam ich. Szli z naprzeciwka, głośno się śmiejąc i co chwilę popychając siebie nawzajem. Ze świstem zaczerpnęłam powietrza i szybko zeszłam na pobocze, by ukryć się w gęstym cieniu jednego z budynków. Nie wiem, dlaczego to zrobiłam. To chyba jakiś odruch bezwarunkowy, ale czułam, że powinnam pozostać niezauważona. Adrenalina natychmiast uderzyła w moje żyły, a wzrok wytężył się w poszukiwaniu potencjalnego niebezpieczeństwa. Moje kroki stały się szybsze i cichsze, a myśli coraz mniej zrozumiałe.Oni nie musieli stanowić dla mnie zagrożenia. 

Było ich trzech. Jeden z nich zatrzymał się na moment, gdy dostrzegł w ciemnościach ruch i niezbyt dyskretnie wskazał w moją stronę ręką. Przystanęli. Niemal czułam ich skupienie, gdy uważnie wpatrywali się w mrok, próbując cokolwiek dostrzec. Ich głowy skierowały się na mnie, a ja zaczęłam oddychać znacznie szybciej. Bałam się. 

Kolejny wybuch śmiechu i jeden z nich – najniższy – zszedł na moją stronę, odgradzając mi drogę. Zobaczyli mnie.

- Hej, ty! – krzyknął, a w jego głosie dało się słyszeć rozbawienie. – Wybierasz się dokądś?

Nie odezwałam się, po prostu jeszcze bardziej przyspieszyłam kroku, ze zdenerwowaniem zaciskając ręce w pięści. Chyba powinnam zacząć wtedy krzyczeć na całe gardło, może ktoś mógłby mi wówczas pomóc. Ale żaden dźwięk nie wydobył się z moich ust, gdy nawet z oddychaniem miałam trudności. Rozpoznałam ich. Chyba byli z mojej szkoły.

Jego towarzysze zachichotali i zastąpili mi drogę. Do moich oczu zaczęły cisnąć się łzy bezradności, gdy dotarło do mnie to, że nie mam najmniejszych szans, by wyjść z tej sytuacji cało.

- Jesteś niezła, możemy trochę się z tobą pobawić? – zapytał drugi, pokonując kolejne dzielące nas metry.

Zimny pot oblał moje ciało, a wnętrzności podskoczyły, gdy zrozumiałam, co miał na myśli. To było fizycznie niemożliwe, żeby udało mi się teraz z tego wywinąć. Rozejrzałam się gorączkowo dookoła, ale nie zobaczyłam nikogo. 

- Zostawcie mnie w spokoju – powiedziałam cicho, co spotkało się z ich śmiechem.

- Nie, raczej nie – odparł ten niski i uśmiechnął się szeroko.

Jeden z nich szarpnął za rękaw mojej kurtki i przyciągnął mnie w swoją stronę, ignorując moje protesty i szarpanie. Poczułam silny zapach alkoholu i papierosów, którym przesiąknięte były jego ubrania. Bicie mojego serca przyspieszyło do granic możliwości. Było już za późno na ucieczkę, teraz mogłam tylko prosić, by dali mi spokój. Ale szczerze mówiąc, nie sądziłam, że to cokolwiek zdziała. Znowu chciałam krzyczeć, choć moje ściśnięte przerażeniem gardło odmawiało jakiejkolwiek współpracy.

- Zostawcie mnie – jęknęłam błagalnie, gdy ręce jednego z nich zaczęły dobierać się do zamku błyskawicznego mojego nakrycia.

-Ej!- i znowu ten sam głos który dołączył do nich czwarty- Chcę mieć ją na osobności.Jeszcze nigdy żadnej nie miałem.

Co !? Niall też !? Przecież mówił ,że nigdy mnie nie skrzywdzi!.

-Kurwa! A taka dupa z niej!- powiedział najniższy- dobra poszczęściło ci się , ale chce słyszeć jej jęki i wrzaski- powiedział po czym poklepał chłopaka i odszedł wraz z innymi jego kolegami.

Blondyn złapał mnie za rękę po czym pobiegł za budynek.

Puścił.

-Krzycz! -powiedział .

-Co-oo? -spytałam cicho .

-Kurde! Krzycz no!

Zrobiłam tak jak mi kazał. A po chwili usłyszałam za budynkiem śmiechy tamtych debili.

Chłopak nie powiedział nic dalej tylko złapał mnie za rękę , najmocniej jak mógł i pobiegł w stronę  jego domu. 

Cała się trzęsłam.

Weszliśmy do jego salonu. Po czym chłopak zaczął na mnie wrzeszczeć.

-Mówiłem ci żebyś tam nie łaziła! Kurwa! Nie wyobrażasz sobie co mogło się stać!? Oni są nie obliczalni , mogli cię zgwałcić i tam zostawić! Nie rozumiesz tego! Cały czas cię przed nimi chronię!.- powiedział na jednym wydechu.

Nie panowałam nad swoimi emocjami. Rozryczałam się jak mała dziewczynka. Gdyby tylko wiedział ile bólu mi sprawia.

Chłopak widząc to podszedł do mnie o przyciągnął mnie do siebie po raz pierwszy w ten sposób. Położył dłonie na moich plecach, a brodę oparł w zagłębieniu mojej szyi, przymykając z zadowoleniem oczy. I po prostu mnie przytulił. Czułam jego ciepły oddech na mojej skórze i to, jak opuszkami palców przesuwał materiał mojej koszulki, uskuteczniając coś w rodzaju masażu.

Uśmiechnęłam się lekko, wtulając się w jego przyjemnie ciepłe ciało. Nie doświadczyłam dotąd z jego strony tak… normalnego gestu. Do tej pory wciąż robił coś, co mówiło mi, że czeka tylko na chwilę, gdy pozwolę mu się zaliczyć. A teraz tak po prostu przytulał mnie do siebie, dając to dziwne poczucia bezpieczeństwa i bezpodstawnej radości. Nie powiem, że spodziewałam się takiego gestu z jego strony, bo to nieprawda. Czułam się co najmniej zaskoczona takim obrotem sytuacji, tym bardziej, że nie miał praktycznie żadnego powodu, by to zrobić.

Westchnął cicho z ustami przy mojej szyi i odsunął się ode mnie, posyłając mi łobuzerski uśmiech.

- Masz minę, jakbyś przeżywała orgazm, kotku – zaśmiał się tak, bym tylko ja mogła to usłyszeć.

-Dlaczego? -spytałam zmieniając temat. Pewnie nie wiedział o co mi chodzi. Chodzi mi o wszystko. On jest dziwny. Intrygujący. Interesujący. Kocham go.

O co chodzi

___________________________________________________

Cześć! Przepraszam ,że nie dodawałam , ale byłam w łodzi i nie mogłam . A co do koncertu to był zajebisty! Dotknęłam ręki Justina i mam jego ręcznik*_* Wiem ,że nie którzy mogą go nie lubić , ale ja osobiście kocham ♥ A co do tego to dziękuję za 53 komentarze lub więcej pod ostatnim postem . No to może 60 ? xD takie gówno mi wyszło :) Ale mam wspaniały pomysł co do następnego :) KOCHAM WAS! KAŻDEGO! a TO DYDYKUJĘ mojej czytelniczce @yeaah:3 STO LAT KOCHANIE! I ogólnie t jest dla wszystkich.