Rozdział 21.

Rozdział 21
Julia:
Miałam nadzieję , że mu przejdzie.
Przecież powinno...
Co ja takiego zrobiłam?
Nie chciałam go urazić..a nawet jeżeli to zrobiłam , powinien zdać sobie sprawę , że swoim zachowaniem sprawia mi ból.
Mężczyznę można tak samo urazić jak kobietę.. Może on tego nie okaże ale zapamięta.
Teraz wiem że to prawda.
Szłam powoli w stronę szkoły , rozmyślałam o wszystkim.
Jeszcze jestem z Niallem prawda?
To była przecież tylko jakaś durna błahostka , nie powinniśmy się o takie coś kłócić.
Spoglądałam na lewo i prawo , miejąc nadzieję , że zobaczę Horana.
Nie przeliczyłam się tym razem.
Stał oparty o mur szkolny , najwyraźniej czekał na kogoś.
Chciałam z nim porozmawiać , podejść do niego ale .. nie mogłam.
Poczułam , że to on powinien podejść, zawsze ja wszystko muszę naprawiać?
Zwinnie ominęłam chłopaka , udając się w stronę szkoły.
Już wchodziłam do środka kiedy ktoś złapał mnie za nadgarstek i pociągnął w swoją stronę.
Nie odwróciłam się.
-Ignorujesz mnie?-usłyszałam głos od którego zazwyczaj miałam stado motylków w brzuchu.
Teraz muszę być silna.
Odwróciłam się w jego stronę i stanęłam z nim twarzą w twarz , ale nie odpowiedziałam.
-Czyli masz mnie gdzieś?-znowu spytał.
W jego oczach można było ujrzeć... strach? Ból?
Wyglądał tak bezbronnie. Chciałam teraz go przytulić , powiedzieć , że nic się nie stało,że to była mała sprzeczka ale nie mogłam.
Jestem silna.
Dobra nie jestem.. Odwróciłam wzrok od niego i spojrzałam na podłogę.
-Hej , spójrz na mnie.-Powiedział łapiąc mnie za podbródek , tak żeby mógł zobaczyć moje oczy.
Najwyraźniej czekał aż mu odpowiem.
Wypuściłam oddech.
-To nie jest tak, że mam Cię gdzieś. Po pros­tu uda­je moc­niej­szą niż jes­tem. Udaję że Cię nie widzę, ig­no­ruję Cię, uni­kam two­jego wzro­ku.. A to tyl­ko dla­tego, że to wszys­tko mnie co­raz bar­dziej prze­ras­ta i naj­bar­dziej się te­go boję.
-Przerasta cię to , że jesteś ze mną?-powiedział przez zaciśnięte zęby.Był lekko zdenerwowany.
-Nie .. Niall źle mnie zrozumiałeś.-szepnęłam znów spuszczając wzrok.
-Kurwa. Zawsze są problemy w związkach. Ja nie umiem w nich być. Nie rozumiem dziewczyn. I szczerze? Próbowałem cię zrozumieć ale kurwa nie umiem. Nie da się.Przepraszam ale nie umiem być w związku.-powiedział sarkastycznie-Jeżeli uważasz , że ja wszystko źle rozumiem. A może to ty źle rozumiesz?-krzyknął
-Niall-powiedziałam cicho-przestań.Co jest twoim problemem?
-Ty!-wrzasnął. Nie mógł już dłużej zapanować nad sobą.
-Ja? -spytałam sarkastycznie wskazując na siebie palcem
-Tak ty!
-Dopiero początek chorego związku , a ty już chcesz koniec?-nie czekałam na odpowiedź-powiedz , że mnie nie kochasz a odejdę.
Nic nie powiedział. Uznałam to za jego odpowiedź.
-Dobra Horan sam tego chciałeś. Żegnaj.
Powiedziałam po czym odeszłam od niego nawet przez chwilę na niego nie patrząc. Nie dałam łzą spłynąć na moje policzki.
Chłopak stał tam i dopiero teraz dotarło do niego co się przed chwilą stało.
-Cholera-mruknął waląc pięścią w ścianę.
Lekcję jakoś dziwnie płynęły szybko.
Zawsze mi na złość. Kiedy mam ochotę jak najszybciej wyjść na przerwę dłużą się jak cholera ,a kiedy nie mam ochoty wychodzić bo wiem ,że spotkam tam JEGO kończą się wtedy kiedy zaczynają.
Postanowiłam nie wymieniać jego imienia już nigdy więcej.
Powinien nauczyć się troszczyć o dziewczyny , i zapanować nad sobą.

Jak zwyk­le szłam szkol­nym ko­rytarzem, jak zwyk­le za kil­ka se­kund miałam GO minąć. Jak zwyk­le ON miał mnie minąć bez żad­ne­go zain­te­reso­wania. Ser­ce zaczy­na mi wa­lić jak osza­lałe. Tak, zo­baczyłam GO. To co kiedyś było między na­mi było niesa­mowi­te. Przy­naj­mniej dla mnie. Ale to się skończyło, bo on snie umie nad sobą zapanować. Pot­rząsnęłam głową, żeby od­go­nić od siebie wspom­nienia. Minął mnie. Nag­le poczułam czyjąś dłoń na nad­gar­stku. Te dłonie poz­nałabym na­wet na końcu świata. Tak, to JE­GO dłonie. Od­wróciłam się de­likat­nie. Po­pat­rzyłam mu w oczy.
- Cześć. - po­wie­działam, lek­ko się uśmie­chnęłam.
- Hej. - pod­ra­pał się po głowie.
Ten ruch zaw­sze to­warzyszył mu kiedy nie wie­dział co po­wie­dzieć.
- Chciałem z Tobą po­gadać tyl­ko, że nie wiem od cze­go zacząć.
- Naj­le­piej od początku.
Mruknął coś niez­ro­zumiałego pod no­sem.
Ruszył przed siebie ciągnąc mnie za rękę.
Nic nie po­wie­działam tyl­ko posłusznie szłam za nim.
Po chwi­li weszliśmy do szat­ni na wf.
O dzi­wo ni­kogo w niej nie było.
Zam­knął ją na klucz.
Wszedł na śro­dek szat­ni i po­pat­rzył na mnie.
- Skarbie?
Zmar­szczyłam nos.Wiedział że byłam zła.
-Julia?
- Tak znacznie le­piej. - uśmie­chnęłam się.
To dziw­ne.
To dziw­ne, że po tym wszys­tkim da­je radę uśmie­chnąć się do niego.
"Tak trzy­maj, mu­sisz być sil­na. Nie po­kazuj mu łez ! Prze­cież i tak GO nie in­te­resują."
Pod­szedł do mnie i złapał mnie za ręce, po­pat­rzył mi głębo­ko w oczy.
Te oczy.
Cho­lera !
Zaw­sze mnie hip­no­tyzo­wały.
Te JE­GO duże,niebieskie oczy
Przym­knęłam oczy i spuściłam głowę.
- Julia. Posłuchaj mnie. - uniósł moją głowę dwo­ma pal­ca­mi, upor­czy­wie nie chciałam ot­worzyć oczu, za­cisnęłam je - Julia, li­tości, otwórz oczy.
Wa­hałam się kil­ka se­kund, ale w końcu je ot­worzyłam.
- Ja myślałem nad nami. I wiesz ja... ja Cię kocham. Wy­cofuję tam­te słowa. Wiem, że po­winienem się o Ciebie troszczyć. Być dla Ciebie. Być z Tobą nie tyl­ko wte­dy kiedy mi się nudzi. Bo Ty zaw­sze przy mnie jes­teś. Zaw­sze kiedy Cię pot­rze­buję. Wys­tar­czy jed­no mo­je słowo i jes­teś. A ja ... ? - wes­tchnął.
Po moim po­liczku spłynęła łza.
"A miałaś nie płakać..."
Wy­ciągną dłoń mając za­miar ją wyt­rzeć, odep­chnęłam ją.
-Przestań.. -powiedział próbując znowu zetrzeć łze.-Nie komplikuj tego.
- Cho­lera jas­na ! Ty piep­rzo­ny egois­to ! Zno­wu chcesz wszys­tko na mnie zwa­lić ?! Nie w plątasz mnie w poczu­cie wi­ny ! To wszys­tko Two­ja wi­na ! Ba­wisz się mną, może mi jeszcze po­wiesz, że to mo­ja wi­na ?! - łzy zaczęły spływać mi po po­liczkach stru­mieniami, po­deszłam szyb­ko do drzwi, złapałam za klamkę i przy­pom­niało mi się, że są zam­knięte, kopnęłam w nie z całej siły. - Wy­puść mnie stąd !
-Julia przepraszam!-powiedział błagalnie.
-Wypuść mnie z tąd!-jeszcze raz kopnęłam w drzwi.
Nic nie odpowiedział , tylko podszedł do mnie odciągnął od drzwi i przytulił.
-Julia.. Skarbie przepraszam. Naprawdę nie wiem co ze mną jest nie tak.Ja po prostu nigdy jeszcze nie miałem dziewczyny na której mi zależy zazwyczaj miałem ją żeby mieć. Nigdy jeszcze się tak nie czułem.. Ja.. Ja nie wiem jak się zachować.-Popatrzyłam na niego-Przepraszam jeszcze raz- westchnął.

Na­wet dziw­na miłość jest lep­sza od bra­ku miłości. 

I choćby było mi­lion początków, każdy początek będzie dla każde­go z osob­na wyjątkowy. 
Czy Julia mu wybaczy?
__________________________________________________________
Cześć!
PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM PRZEPRASZAM.
Wiem zaniedbałam bloga , ale teraz obiecuję dodawać regularnie.
Egzaminy poszyły mi dobrze :)
Dziękuje za wszystkie komentarze, naprawdę kocham was i proszę nie gniewajcie się.
W następnych rozdziałach wróci dawny Niall. Tak tylko mówię :)
Czytasz+komentujesz=bardzo szczęśliwa ja :)