Rozdział 24

Rozdział 24.
-Co ty tu robisz?-warknął Niall , mocniej ściskając moją rękę.
Mężczyzna zaśmiał się cicho , po czym nie odpowiadając na jego pytanie popatrzył na mnie dokładnie mi się przyglądając.
Po raz pier­wszy od wielu miesięcy ktoś pat­rzył na mnie nie jak na przed­miot, nie jak na piękną ko­bietę, lecz w sposób nieu­chwyt­ny, jak­by prze­nikał na wskroś moją duszę, mój strach, moją kruchość, jej niez­dolność do wal­ki ze światem, nad którym po­zor­nie do­mino­wałam, choć tak nap­rawdę nicze­go o nim nie wiedziałam.
-Już nowa?-spytał kierując swój wzrok spowrotem na Horana.
Blondyn mruknął coś nie zrozumiałego pod nosem , puszczając moją rękę.
Zdziwiłam się. O co mu chodzi?
Przez chwilę , panowała cisza.
-Niall , powiedz mi kto to jest?-znowu spytał.
Horan spojrzał na mnie , w jego oczach widziałam ból i smutek.
Ale dlaczego?
-Nikt-odpowiedział cicho , oddalając cię odrobinę ode mnie.
Nikt? Jestem nikim dla niego?Że co do cholery?
-Jak t-t-o?-wyjąkałam
Znowu usłyszałam , ten okropny śmiech.
- Synku, idź do pokoju.-powiedział jego prawdopodobnie ojciec , patrząc na mnie.
Wtedy jakby na zawołanie , Niall ożył.
-Nie !-krzyknął- z nią tego nie możesz zrobić.-powiedział wskazując na mnie.
-A to czemu?-spytał-przecież jest nikim.
I wtedy Niall znowu zamilkł.
Niech mi ktoś wytłumaczy o co tu chodzi!!?
-Niall..-zaczęłam-O co chodzi?
Spojrzałam na mnie ze smutkiem po czym dodał.
-Odejdź.
-Nie!-krzyknęłam-Dlaczego mam odejść? Dlaczego mówisz , że jestem nikim? Przecież jestem twoją dziewczyną!!O co tu do jasnej cholery chodzi?
-Dziewczyną?-odezwał się tata Nialla.
Blondyn spojrzał na mnie z miną typu"coś ty powiedziała, idiotko"
Nie powiem zabolało mnie to.
Nie wytrzymałam , nie czekając na niczyją odpowiedź uciekłam.
Życie to jed­na wiel­ka nies­podzian­ka, cho­lera tak bar­dzo niena­widzę niespodzianek.
Pobiegłam w stronę parku.
Moje , życie stało się tak bardzo dziwne , kiedy spotkałam JEGO.
Usiadłam na najbliższej ławce, i zaczęłam płakać.
Wtedy usłyszałam za sobą głos przez , który teraz płakałam.
-Julia!
-Odejdź!To koniec-krzyknęłam nie myśląc nawet o tym co przed chwilą wyszło z moich ust.
Odszedł.
3 osoba.

Sie­działa na ław­ce za­lana łza­mi i wte­dy przyszedł ON.Znowu.
-Dlacze­go płaczesz??
-Odejdź zos­taw mnie w spo­koju!
-Nie mogę dopóki nie przes­ta­niesz płakać.
-Prze­cież ja Ciebie nie ob­chodzę. Zos­taw mnie, odejdź tak wiele ra­zy to ro­biłeś. Nie rań mnie więcej

Julia wciąż płakała, a On od­szedł zro­bił to prze­cież nie pier­wszy raz.... Od­szedł, ale kil­ka metrów da­lej przys­tanął i usiadł na ław­ce. Pat­rzył na nią.
Brunetka da­lej płakała, zaczął pa­dać deszcz lecz Julia tam ciągle sie­działa.
Pod­szedł do niej ten które­mu ka­zała odejść, zdjął swoją kur­tkę i nak­rył ją i przy­tulił.
Dziewczyna objęła go i da­lej płakała. Nie wy­rywała się z je­go objęć, nie ka­zała mu odejść, prze­cież przez niego płakała, tęskniła, chciała go przy­tulić.

-Przep­raszam Cię.... Przep­raszam wiem, że prze­ze mnie płaczesz, wiem ze cię skrzyw­dziłem, wiem że tęsknisz. I wiem że chcesz za­pytać mnie skąd to wiem.

Ona po­kiwała głową gdyż nie mogła nic po­wie­dzieć.

-Widzę to, widzę jak na mnie pat­rzysz, widzę, ja­kie masz smut­ne oczy.......Ja też myślę o Tobie, tęsknie za Twoim uśmie­chem. Przep­raszam jes­tem głupi. Chce byś wie­działa, że jes­tem obok, jes­tem przy To­bie zaw­sze bez względu na to co się sta­nie. Wiem że nie pot­ra­fisz mi zaufać nic dziw­ne­go ty­le ra­zy Cię za­wiodłem . Nie chce Cię pro­sić nie mogę cię za­pytać ?czy mogę do ciebie wrócić? , bo wiem ze nie będziesz pot­ra­fiła od­po­wie­dzieć.
-JA.........ja po pros­tu się boję że znów mnie zos­ta­wisz.....
-Tez się te­go boję, nie chce obiecy­wać, le­piej będzie jak zos­ta­nie tak jak jest te­raz.
-Te­raz?? Czy­li jak??
-Tak po pros­tu, zaw­sze możesz przyjść i się przy­tulić jeżeli te­go pot­rze­bujesz.
-A ty mnie nie od­trącisz??
-Nig­dy! Jes­teś dla mnie bar­dzo ważna i chce byś była szczęśli­wa... I chciałabym cię pro­sić tyl­ko o jed­no.
-O co??
-Jeżeli będziesz mu­siała się wypłakać to zadzwoń do mnie, przyjdź i wypłacz się w mo­je ra­mie proszę....
Ona tyl­ko się uśmie­chnęła i moc­no przy­tuliła ....
Julia.
Uśmiechnęłam , się , ale wcale nie miałam tego na myśli.
Muszę z siebie wyrzucić , to co naprawdę myślę.
-Ty­le chciałabym Ci po­wie­dzieć, ale nie bar­dzo wiem, od cze­go zacząć. Może od te­go, że Cię kocham? Al­bo, że dni, które spędziłam z Tobą, były naj­szczęśliw­szy­mi dniami w moim życiu? Lub że w tym krótkim cza­sie, od kiedy Cię poz­nałam, doszłam do prze­kona­nia, że jes­teśmy jak te dwie połówki jabłka, stworze­ni po to, aby być razem? Choć może , napoczątku cię nienawidziłam. Może nie wiele się zmieniło , ponieważ
nadal niena­widzę tych chwil, w których mówisz, że jes­tem Twoim całym światem, a następne­go dnia mówisz że jestem nikim i mi­mo te­go wiel­kiego bólu ja­ki mi wyrządzasz, ja na­dal Ci wy­baczam; ko­lej­ny raz po­kazuję jaką naiwną miłością Cię ob­darzam i choć wiem, że ta­ka jest, to jed­nak nie pot­ra­fię przes­tać Cię kochać.
Niena­widzę Cię! Niena­widzę Twoich oczu dla których gotów byłabym od­dać wszys­tko, Two­jego uśmie­chu przez który miękną mi no­gi i spo­sobu Two­jego by­cia przez który za każdym ra­zem czuję te cho­ler­ne mo­tyle w brzuchu! Niena­widzę Cię za to jak mną gar­dzisz i niena­widzę te­go,że nie pot­ra­fię te­mu zap­rzes­tać.
Lecz naj­bar­dziej Niena­widzę Ciebie za to, że za każdym ra­zem, gdy Cię widzę mam ochotę Cię przep­raszać za to,że nie jes­tem ta­ka jaką chciałbyś abym była.-westchnęłam pociągając nosem.
-Kochanie..-zaczął-jesteś dla mnie ideałem , jesteś właśnie taka jaką chciałem , żebyś była.-szepnął jeszcze bardziej mnie przytulając.
-To dlaczego dzisiaj powiedziałeś , że jestem nikim , i to własnemu ojcu..??
-Julia..-zaczął-pamiętasz jak na początku traktowałem dziewczyny jak śmieci? Jak nie użyteczne dziwki?-spojrzałam na niego nie wiedząc do czego zmierza-To wszystko , przez moją mamę. Nawet nie wiem czy powinienem nazwać ją moją mamą.-westchnął-Zostawiła mnie i mojego ojca tuż po moim urodzeniu. Tata musiał się mną sam opiekować. Znienawidził on każdą kobietę , a mnie nauczył traktować je jak nic ważnego.Powiedziałem , mu dzisiaj rano ,że jesteś nikim ponieważ bałem się jak zareaguje. Ale uwierz mi ja naprawdę cię kocham. -powiedział głaszcząc mój policzek kciukiem.

-Okej..-westchnęłam przyciskając swoją głowę , do jego klatki piersiowej.

-On kłamie-usłyszałam za sobą głos Harrego.

Czego on tu jeszcze do cholery?

______________________________________________________________

Hello!

To już chyba przed ostatni rozdział , będzie jeszcze jeden a po tym epilog. Epilog mam gotowy , ale następnego rozdziału nie. Hahah wiem , głupia ja :p

Dzisiaj wyszło takie coś , co praktycznie nie ma sensu , chciałam inaczej napisać , inaczej wyjaśnić dlaczego Niall napoczątku nie nawidził dziewczyn, ale już tak mi wyszło.

Jeżeli czegoś nie zrozumieliście , to pytajcie :)

Zapraszam na mojego bloga 

http://notaveryhappystory.blogspot.com

Pierwszy rozdział , pojawi się już nie długo odrazu po zakończeniu tego bloga. :)