Kawa

Julia:

Wszystko zostało znowu zniszczone. Nawet nie wyobrażacie sobie jak ja się teraz czuję. Wiem , że jestem jakaś głupia i szczerze wątpię, żeby ktoś został kiedyś ze mną na dłużej , bo tym razem wszystko ja spieprzyłam. Nie on ale ja.

 Siedzieliśmy pod drzewem cały czas na siebie spoglądając.

 Kocham cię – wyszep­tał, nies­podziewa­nie, w moje włosy, tuż przy uchu. Uśmie­chnęłam się z pogardą , na te słowa, na ciepło je­go od­dechu na po­liczku i siłę je­go ra­mion, kiedy objął mnie w pa­sie, przy­ciągając do siebie niez­nacznie. Od­wróciłam się, by no­sem dot­knąć je­go no­sa, i za­nurzyć się w ro­zes­pa­nym jeszcze spoj­rze­niu, tak blis­ko, a jed­nocześnie tak da­leko warg. Mimo to , że chciałam być blisko niego , nie chciałam znów zostać zraniona.

-Nie mów tak.-szepnęłam.

Spojrzał na mnie ze zdziwieniem , po czym chciał coś powiedzieć , ale mu przerwałam.

-Może ty mnie kochasz.. Ale ja ciebie nienawidzę.-skłamałam-a poza tym mam kogoś. -Wysunęłam się z jego ramion po czym szybko wybiegłam z parku.

Zgodzicie się ze mną , że jestem nienormalna? Kocham go całym sercem ,płaczę po nocach , że nie jest mój , a pod koniec sama z niego rezygnuję.. 

                                                                              **

Szłam jedną z głównych ulic Nowego Yorku ze słuchaw­ka­mi na uszach. Słuchałam jed­nej z ulu­bionych piose­nek  i nu­ciłam pod no­sem. Nie było pot­rzeb­ne mi nic więcej. Co chwi­la tyl­ko ja­kiś przechodzień pat­rzył na mnie spod by­ka, mam­rocząc coś pod no­sem. Wyw­ra­całam ocza­mi ja­ko od­po­wiedź i nie zwra­całam na to uwa­gi. W pew­nym mo­men­cie coś stanęło mi na drodze. Coś, a raczej ktoś. Bur­knęłam coś pod no­sem, choć sa­ma nie byłam pew­na, czy rzeczy­wiście coś po­wie­działam. Zdjęłam pośpie­sznie słuchaw­ki i za­darłam głowę ku górze, by spoj­rzeć na po­siadacza bordowej koszul­ki, bo tyl­ko ty­le zdążyłam dos­trzec.

- Ty - jęknęłam cicho, widząc jedną z naj­bar­dziej pokochanych przeze mnie a zarazem znienawidzonych   twarzy.

- Też miło Cię widzieć - Niall uśmie­chnął się iro­nicznie i pogłas­kał mnie po głowie, jak małe dziec­ko. Rzeczy­wiście wyglądałam zu­pełnie, jak bachor przy tym piep­rzo­nym chłopaku.

- To wszys­tko? - uniosłam brew i, nie cze­kając na od­po­wiedź, ominęłam chłopa­ka, ruszając da­lej.

- Cze­kaj, cze­kaj - złapał mnie za nad­gar­stek i przy­ciągnął niebez­pie­cznie blis­ko do siebie.

- Cze­go? - niemalże war­knęłam, od­su­wając się błys­ka­wicznie.

- Sko­ro już się spot­ka­liśmy, to może wytłumaczysz mi o co tobie do cholery chodzi?

- Nie wystarcza tobie to , co wcześniej powiedziałam?

- Nie! Kurwa wiem , że to nie to!Chodź usiądziemy gdzieś i masz mi wszystko wytłumaczyć!-rozkazał

-Po pierwsze już wszystko wiesz , a poza tym niby gdzie mielibyśmy usiąść?

-Tam jest kawiarnia-wskazał na mały budynek-chodź na kawę.

- Na kawę?? - za­pytałam zdzi­wiona, a szczękę zbierałam właśnie z ziemi.

I tak nie miałam nic innego do roboty 

Zaśmiałam się sa­ma do siebie i po chwi­li stała prze­de mną MO­JA ULU­BIONA ka­wa. Uniosłam zdzi­wiona brwi, wbi­jając wzrok w Nialla.

- Skąd wiesz, że taką właśnie piję? - spy­tałam.

- Wy ma­cie swoją ko­biecą in­tuicję, a my zga­duje­my - zaśmiał się, kręcąc głową.

- Myślisz , że uwierzę to akurat trafiłeś na moją ulubioną? Gadaj skąd wiedziałeś-nie dałam za wygraną

Westchnął kręcąc z niedowierzaniem głową , cicho śmiejąc się pod nosem.

- Nie zapominaj , że kiedyś ze sobą chodziliśmy

Na te słowa , mój żołądek wywinął niezmierną ilość fikołków

- I co z tego? - spy­tałam, pra­wie dusząc się wrzątkiem.

- Do­wiesz się w swoim cza­sie.

- Zaw­sze mogę po pros­tu wyjść.

- Tam są drzwi - wska­zał ręką na szkło z klamką. Naj­pierw zap­rasza mnie na kawę, a te­raz mnie wy­gania?! Zno­wu dałam mu się wro­bić! Cham zaw­sze po­zos­ta­nie cha­mem. Miałam ochotę wy­lać mu ten wrzątek na twarz. Wstałam tyl­ko, zgarnęłam to­rebkę i ruszyłam do wyjścia. Uderzył mnie chłód po­wiet­rza, który był bar­dzo kojący. Zaklęłam pod no­sem i fuknęłam na ko­goś, kto właśnie zag­rodził mi dal­szą drogę.

- Zno­wu Ty? Se­rio? - jęknęłam z de­zap­ro­batą.

- Zaw­sze mi uciekasz - stwier­dził, uśmie­chając się z tą swoją piep­rzoną iro­nią.

- Nie mam wy­boru - wzruszyłam ra­miona­mi.

- A gdy­bym po­wie­dział, że chcę, żebyś cho­ciaż raz zos­tała? - spy­tał dość niepew­nie.

- Co to ma znaczyć?

- Jeszcze py­tasz? Nap­rawdę muszę to mówić?

- Po­wiedz - te­raz to ja mogłam użyć iro­niczne­go uśmie­szku.

- Kocham Cię, pa­suje?! - pra­wie krzyknął. - Nie umiem mówić o swoich uczu­ciach. Długo nie mogłem znieść te­go, że co­kol­wiek mogłem do Ciebie poczuć. Od­rzu­całem to. Od­rzu­całem Ciebie.

- A te­raz ja mogę zro­bić to To­bie - uśmie­chnęłam się zwy­cięsko.

-Błagam Julia nie odchodź. Ja cię naprawdę kocham.

Już chciałam wybuchnąć śmiechem i powiedzieć , że to żart , że ja też go kocham, że nigdy nie przestałam ale zamiast tego spuściłam głowę i wyszeptałam.

-Znów chcesz zniszczyć mi życie?

-Nie. Nigdy nie chciałem.-Uniosłam głowę żeby spojrzeć mu w oczy. Poczułam je­go war­gi na moim uchu.

- Kocham cię - szepnął.

-Ja też cię kocham.-wyrwało mi się

-Wiedziałem - Znów się zaśmiał, cichutko.

Obróciłam głowę w stronę je­go twarzy. Zgadł, o co mi chodzi Po­całował mnie w usta.

-Dzięki - westchnęłam.

-Do usług. 

                                                                              **

Minął już tydzień. Tydzień odkąd znów zaczęłam się szczerze uśmiechać , odkąd znów zaznałam uczucia prawdziwej miłości. Jestem teraz tylko ja i Niall. To wszystko co mi do szczęścia jest potrzebne.

                                                                              **

Obudziły mnie pro­mienie słońca. Całe mo­je ciało było odrętwiałe od jaz­dy sa­mocho­dem. Prze­ciągnęłam się i omal nie uderzyłam Nialla w głowę.

- Jak się spało? - za­pytał z uśmie­chem.

- A jak myślisz? - od­po­wie­działam py­taniem na py­tanie.

- Już za chwilę będziemy na miej­scu.

- Na miej­scu to znaczy gdzie?

- Nie mogę po­wie­dzieć. Ale po­pat­rz, już jes­teśmy.

Spoj­rzałam przez ok­no. Spodziewałam się, że zo­baczę jakąś re­zyden­cję czy coś ta­kiego, gdzieś na od­ludziu. Myślałam, że Niall i je­go kumple są ludźmi wpływo­wymi i mają pieniądze, żeby poz­wo­lić so­bie na luk­su­sowy tryb życia. A po­myślałam tak dla­tego, że przed moimi ocza­mi po­jawił się blok, ta­ki zwykły, zwyczaj­ny, na zatłoczo­nej uli­cy. Obok był plac za­baw, park i sklep spożyw­czy. Niall wyczy­tał z mo­jej mi­ny wszys­tko. Wyglądał na roz­ba­wione­go.

- Pew­nie spodziewałaś się cze­goś in­ne­go, co?

- Muszę przyz­nać, że trochę tak.

Po­kiwał głową. Naj­wy­raźniej prze­widział moją reak­cję.

-Witaj w moim nowym domu.-powiedział wskazując na budynek.

Zaśmiałam się cicho chcąc wysiąść z auta , ale zamiast tego Niall pociągnął mnie za nadgarstek , przez co znów wylądowałam na siedzeniu.

-Co?-spytałam nie wiedząc o co może mu chodzić.

-Uspokój się-powiedział rozbawiony-poczekaj tu sekundę-dodał szybko wychodząc z samochodu. Okrążył go dookoła po czym znalazł się przed moimi drzwiami. Otworzył je po czym mruknął.

-Wyłaź księżniczko.

Wyszłam z auta i szczerze mogę przyznać ,że to była najsłodsza rzecz jaką jakikolwiek chłopak kiedyś dla mnie zrobił.

-Dziękuję-szepnęłam a moja twarz przybrała koloru czerwonego.

Widząc to Niall zaśmiał się i poszedł wyjmować walizki z samochodu.

Nim się obejrzałam blondyn stał przy mnie ze swoimi walizkami obejmując mnie w pasie.

-Gotowa?-spytał 

Zanim zdążyłam odpowiedzieć , jakaś laska przybiegła do nas , może inaczej , przybiegła do Nialla. Wskoczyła mu w ramiona po czym dodała.

-Kochanie wróciłeś do mnie!

Że co kurwa proszę?

__________________________________________________

Cześć! 

Dziękuję za to , że pod tamtym postem było ponad 50 komentarzy. W nagrodę dodaję dzisiaj rozdział oraz zachęcam was do zajrzenia do zakładki "zwiastun". W nagrodę dodałam nowy zwiastun całości czyli 1 i 2 części. Zachęcam was także do zajrzenia do zakładki "bohaterowie" Są nowi dodani i zmienieni. Wybrałam jedną postać , która od tej pory cały czas gra Julię. Użyłam jej także w zwiastunie. Mam nadzieję, że wam się spodoba.